Honory za pracę, wyniki i działalność

W minioną sobotę na Pomorzu życie sportowe toczyło się swoim rytmem, odbywały się imprezy na różnych szczeblach rozgrywek. Jednak odbyła się wyjątkowa impreza związana ze sportem, na której nie rywalizowano o żadne wyniki. W Sali Kongresowej Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku odbyło się uroczyste posiedzenie Senatu tej uczelni z okazji nadania Irenie Szewińskiej godności Doktora Honoris Causa AWFiS Gdańsk.
Czekając na początek uroczystości przybyłym gościom, a także później, umilał czas były lekkoatleta a teraz znany lider zespołu muzycznego, Jerzy Detko z zespołem. Otwierając posiedzenie Senatu rektor AWFiS Gdańsk prof. dr hab. Wojciech Przybylski odczytał długą listę szacownych gości przybyłych na uroczystość z całego kraju.
Laudację wygłosił prof. dr hab. Andrzej Przywłucki.
Mimo, że osiągnięcia Ireny Szewińskiej większość kibiców i miłośników sportu zna, warto jednak przytoczyć kilka fragmentów z laudacji.
Irena Szewińska jest powszechnie uznawana za najlepszą polską lekkoatletkę wszech czasów. W pięciu olimpijskich startach /Tokyo, Meksyk, Monachium, Montreal, Moskwa/ zdobyła 7 medali - 3 złote, 2 srebrne, 2 brązowe, 10 razy stawała na podium mistrzostw Europy, 12 razy ustanawiała rekordy świata. 23 razy zdobywała mistrzostwo Polski, a rekordy kraju ustanawiała 54 razy. 50 razy reprezentowała Polskę w meczach międzypaństwowych. Czterokrotnie, w latach 1965, 1966, 1974 i 1976, triumfowała w prestiżowym plebiscycie "Przeglądu Sportowego" na najlepszego sportowca Polski, a w 1974 roku triumfowała w plebiscycie międzynarodowych agencji prasowych na najlepszą sportsmenkę świata. W 1998 roku, w plebiscycie "Polityki", "Sportu" i "Tempa", uznano Ją za postać numer jeden polskiego sportu w XX w. Przez całą sportową karierę, od roku 1961 do 1980, była zawodniczką Polonii Warszawa. Jej niezwykły talent sprawił, iż pierwsze wielkie sukcesy odniosła w wieku zaledwie 18 lat. W 1964 roku najpierw zdobyła dwa złote medale nieoficjalnych Mistrzostw Europy Juniorów (bieg na 200 m i sztafeta 4x100 m), a potem stała się rewelacją Igrzysk Olimpijskich w Tokio, zdobywając złoty medal w sztafecie 4x100 m oraz srebrne w biegu na 200 m i w skoku w dal. W 1966 roku była gwiazdą mistrzostw Europy w Budapeszcie, gdzie trzykrotnie stawała na najwyższym stopniu podium (200 m, skok w dal i sztafeta 4x100 m), a w biegu na 100 m zdobyła srebrny medal. Występ na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku okrasiła zdobyciem dwóch medali: złotego w biegu na 200 m i brązowego na 100 m.
Po urodzeniu syna powróciła na sportowe areny w 1971 roku, zdobywając na mistrzostwach Europy w Helsinkach brązowy medal w biegu na 200 m, a rok później powtórzyła to osiągnięcie podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium. Ponownie zadziwiła sportowy świat w roku 1974. Najpierw, 13 czerwca w Poczdamie, ustanowiła rekord świata w biegu na 200 m (22,21 s), a niespełna dwa miesiące później we wspaniałym stylu wygrała biegi na 100 i 200 m podczas mistrzostw Europy w Rzymie (tam zdobyła jeszcze brązowy medal w sztafecie 4x100 m). Te osiągnięcia sprawiły, iż korespondenci agencji prasowych z całego świata wybrali Ją najlepszą sportsmenką globu. Rok później prezydent Francji Valery Giscard d'Estaing wręczył Jej osobiście nagrodę Francuskiej Akademii Sportu.
W 1976 roku najpierw stała się pierwszą kobietą, która pokonała dystans 400 m w czasie poniżej 50 sekund (49,9 s - Warszawa, 22 czerwca), a potem - 29 lipca, podczas Igrzysk Olimpijskich w Montrealu - zdeklasowała rywalki ustanawiając fenomenalny rekord świata - 49,28 s. Ten legendarny już dziś bieg jest dla wielu kibiców polskiego sportu najwspanialszym momentem w historii polskiej lekkiej atletyki. Ostatnim międzynarodowym sukcesem Ireny Szewińskiej było zdobycie dwóch brązowych medali - w biegu na 400 m i w sztafecie 4x400 m - podczas mistrzostw Europy w Pradze w 1978 roku. Oficjalnie zakończyła sportową karierę po Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie, gdzie z powodu kontuzji nie zakwalifikowała się do finału biegu na 400 m.
Irena Szewińska potrafiła harmonijnie połączyć sport z nauką; w 1970 roku ukończyła studia na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego i otrzymała tytuł magistra ekonomii. Tuż po zakończeniu kariery sportowej została członkiem Zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, którego prezesem jest od 1997 roku. W 1988 roku została wiceprezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego, a od 1998 roku jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.
Lista odznaczeń, nagród i wyróżnień przyznanych Irenie Szewińskiej jest wyjątkowo długa. W 1994 otrzymała Medal "Kalos Kagathos" przyznawany - przez działającą pod przewodnictwem Rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego kapitułę - byłym sportowcom, którzy po zakończeniu kariery odnoszą sukcesy w życiu zawodowym, a w 1999 roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Po nominacji, Irena Szewińska dziękując za przyznanie tak wyjątkowego wyróżnienia, wygłosiła wykład „Sport pasją mojego życia”. Były w nim uniwersalne uwagi, które są aktualne do dzisiaj i powinny być wskazówkami dla młodych i starszych zawodników, tj. "mimo że miałam talent, to zawsze na treningach i poza nimi, wykonywałam wszystkie zalecenia trenera, nie patrząc czy patrzy jak ćwiczę czy też nie; starałam się zawsze dążyć do wytyczonego sobie celu realizując swoje marzenia". Na zakończenie uroczystości była długa kolejka do Pani Doktor Honoris Causa Ireny Szewińskiej, osób chcących złożyć gratulacje i wręczyć wiązankę kwiatów.

INFO: Michał Kaczmarek